W kąciku tym spróbuję polecić książki warte, moim zdaniem, przeczytania, czasem wskazując konkretne tytuły, a czasem skupiając się raczej na autorze. Kiedyś przekonałem się do takiej metody kroczenia poprzez literaturę piękną. Jeżeli podobała mi się jakaś przeczytana pozycja, zabierałem się za wszystko co było dostępne tego autora w bibliotece miejskiej (względy finansowe bezlitośnie strzegły moją prywatną biblioteczkę przed nadmiernym utyciem ). Nie będę się tutaj kusił o jakieś recenzje, skupię się raczej na swoich odczuciach.
Przede wszystkim gorąco polecam w ogóle czytanie książek. Nic tak nie rozwija wyobraźni jak dobra książka. Nie jestem przeciwnikiem kina, ale gotowe, podane na ekranie kinowym lub telewizyjnym obrazy ograniczają nasze możliwości rozwoju postrzegania świata. Oglądajmy filmy ( czasem pozwolę sobie jakiś polecić), ale sięgajmy też po książkę, dajmy szansę naszej wyobraźni tworzyć postacie i miejsca, przetwarzać zwykłe czarne literki w zdarzenia i emocje. Nie jesteśmy w tym gorsi od niejednego reżysera.

Często wracam do raz już przeczytanej książki. Tym razem trafiła w moje ręce pozycja "Długi tydzień w Parkman", którą napisał James Jones; pisarz bardziej znany z powieści (ekranizowanej ) "Stąd do wieczności ".
Do małego amerykańskiego miasteczka wraca po odbyciu służby wojskowej człowiek o aspiracjach literackich. Miłość i literatura to jego dwie przegrane. Trochę wolnego czasu w ferie i wkroczyłem jeszcze raz w atmosferę małego Parkman w stanie Illinois. Właśnie skończyłem ją czytać i nie potrafię powiedzieć, dlaczego mi się podoba - po prostu - tak jest. Polecam również "Pistolet" oraz zbiór opowiadań "Niedzielna alergia" . Autor służył w wojsku w czasie drugiej wojny światowej i w swoich utworach wielokrotnie nawiązuje do tej tematyki.

Innym moim ulubionym pisarzem jest Erich Maria Remarque - "Na zachodzie bez zmian" , "Czarny obelisk " , "Łuk triumfalny" czy "Czas życia i czas śmierci ". Twórczość tego niemieckiego pisarza dotyka I wojny światowej, czasów dochodzenia do władzy przez Hitlera. Nastrój jego książek jest przygnębiający i zawsze perypetie głównego bohatera wyciskają z moich oczu łzy. Ciągle do nich wracam, żeby jeszcze raz poczuć, że świat wcale nie jest taki kolorowy jak w MacDonaldzie.

Żeby troszeczkę zmienić nastrój, proponuję Kurta Vonneguta z jego specyficznym absurdalnym humorem. ("Kocia kołyska", "Śniadanie mistrzów" , "Rzeźnia numer pięć", "Recydywista", "Trzęsienie czasu" ) Jego poczucie humoru jest bardzo podobne do postrzegania świata przez grupę Monthy Pythona (uwielbiam ich - np. taniec z policzkowaniem rybami ).

Próbka prozy Kurta Vonneguta - atakuje pies:
Moje oczy zawiadomiły o nim mózg.
Mózg wysłał do podwzgórza sygnał nakazujący mu wydzielić hormon CRF do krótkiego naczynia łączącego podwzgórze z przysadką mózgową. Hormon CRF spowodował, że przysadka mózgowa wstrzyknęła do krwi hormon ACTH. Moja przysadka mózgowa wytwarzała i przechowywała ACTH specjalnie na takie okazje. Tymczasem zeppelin był coraz bliżej. Część ACTH dotarła z krwią do kory mojego nadnercza, która na wypadek nagłej potrzeby wytwarzała i gromadziła glikokortykoidy. Teraz wypuściła je do krwiobiegu. Rozeszły się po całym ciele, przetwarzając glikogen w glikozę. Glikoza stanowiła pożywkę dla mięśni. Miała mi pomóc walczyć jak żbik lub zmykać jak zając. Zeppelin zaś był coraz bliżej i bliżej . Nadnercze dało mi również zastrzyk adrenaliny. Zrobiłem się purpurowy na skutek nagłego skoku ciśnienia krwi. Pod wpływem adrenaliny serce zabiło mi jak dzwonek alarmowy i włosy zjeżyły się na głowie. Adrenalina spowodowała również wydzielenie do krwi substancji zwiększających krzepliwość, żebym na wypadek zranienia nie tracił życiodajnych soków. Jak na razie wszystko mieściło się w normach działania ludzkiej maszynerii. Ale mój organizm zastosował również środek obronny, który, jak mi powiedziano, nie miał precedensów w annałach medycyny. Mogło się tak stać na skutek krótkiego spięcia lub spalenia bezpiecznika. Faktem jest, że wciągnąłem jądra do jamy brzusznej, tak, jak samolot wciąga podwozie do kadłuba. I teraz mówią mi, że tylko zabieg chirurgiczny może je sprowadzić na miejsce.

Jedna dodatkowa uwaga - jeżeli spodoba Wam się książka jakiegoś pisarza tworzącego w obcym języku, sięgając po jego następną książkę, sprawdźcie nazwisko tłumacza - czasem tłumacz potrafi schrzanić najlepszą książkę. Trzymajcie się dobrych tłumaczy.
A tak w ogóle, to zapraszam do biblioteki szkolnej na półkę pod hasłem: Gorąco polecam. Udało mi się tam postawić kilka pozycji, o których może następnym razem.

Przyjemnej lektury !!
Maciej Dymarski

   Czy byliście ostatnio na spacerze w lesie ?
Ja byłem. Świeży, puszysty śnieg, słoneczny dzień.
Wędrówka w taki dzień po lesie jest jak czytanie książki .

Cisza, świat nierealny, myśli niezakłócone szumem cywilizacji.
Słońce wdzierające się między drzewami kreśli na śniegu złote plamy.
Niebieskie niebo przesznurowne suchymi gałęziami buków.
Każdy nasz krok to nowy rozdział tego baśniowego świata , w którym za kolejnym zakrętem leśnej ścieżki może pojawić się bohater powieści fantasy.

I w naszych lasach to wcale nie jest takie nierzeczywiste, bo właśnie w okolicy kręcono zdjęcia do filmu opartego na książce, czy właściwie cyklu książek Andrzeja Sapkowskiego. Szczególnie gorąco polecam sagę w pięciu tomach o przygodach wiedźmina Geralta ("Krew elfów", "Czas pogardy", "Chrzest ognia", "Wieża Jaskółki" i "Pani Jeziora"). Postać wiedźmina pojawia się jeszcze w innych pozycjach napisanych przez Sapkowskiego i wokół tej postaci toczy się akcja filmu. Filmu jeszcze nie ma na ekranach, więc nie polecam, ale przy okazji wyrażę swoje zdanie na temat ekranizacji książek, że i owszem, może to dobre, ale zawsze wcześniej przeczytajcie, a dopiero później oglądajcie czyjeś wizje przekształcenia tekstu na obrazy. [ patrz "Przedwiośnie" ]

Od wielu, wielu lat {A long time ago in Galaxy, far, far away ... } jestem fanem literatury "science - fiction" oraz baśniowej jej modyfikacji "fantasy".
Dlatego między innymi wydzieliłem w bibliotece kącik na taką literaturę (nie jest on jednak zbyt bogaty i nie ma tam wszystkich pozycji , które chciałbym polecić, ale jest kilka niezłych) .

Czasem trafiają się też dobre filmy, jak np. "Piąty element" czy "Matrix" . Mimo rozwoju cywilizacji, powietrznych taksówek, kontaktów z obcymi cywilizacjami jedynym co nas, ludzi , może utrzymać w naszym człowieczeństwie - jest miłość. I jest to według mnie "pierwszy element" . "Matrix" ? - też jestem zdania, że powszechna elektronizacja życia, uzależnianie się od maszyn ( im bardziej inteligentne, tym gorzej ) nie prowadzi do szczęśliwego finału. Szczególnie fascynująca dla mnie scena ( oglądałem ją więcej razy niż cały film ) - olbrzymie pole, na którym uprawia się gatunek ludzki, żeby co jakiś czas przeprowadzić zbiory; sprowadzenie przez maszyny gatunku ludzkiego do roli "bateryjek". Bo czyż już teraz nie jesteśmy niewolnikami maszyn ? Połowę swojego czasu poświęcamy, żeby zaspokoić ich potrzeby, łudząc się, że to one nam służą.

A wracając do literatury. Jest wiele pozycji godnych przeczytania, uwaga zaczynam wyliczankę

• polski klasyk literatury s-f Jerzy Żuławski ze swoją trylogią "Na srebrnym globie", "Zwycięzca" , "Stara Ziemia". Żuławski, opierając się na pomyśle Juliusza Verne'a wystrzelenia człowieka na księżyc przy użyciu pocisku artyleryjskiego, snuje opowieść o kolejnych pokoleniach żyjących na księżycu ( potomków pierwszych lunonautów ). Dla mnie najbardziej interesujący był tom drugi ( ale nie można zacząć czytania od niego ), opisujący walkę ludzi z tubylcami i ogromną potrzebę pojawienia się osoby , która poprowadzi ich do zwycięstwa.
• Stanisława Lema nie muszę chyba polecać, to legenda polskiej fantastyki,
• czytając science -fiction, trzeba kiedyś sięgnąć po prawdziwego klasyka tego gatunku H. G. Wellsa z jego "Wojną światów" ,
• i na koniec, żeby nie przejść z jakości w ilość, proponuję braci : Arkadija i Borysa Strugackich. Pierwszą ich książką, jaką przeczytałem był "Piknik na skraju drogi". Wśród tego powszechnego uwielbienia, jakim siebie karmimy, jacy to jesteśmy rozwinięci technicznie i w ogóle, ciekawy jest pomysł potraktowania przez obcą cywilizację Ziemi jako przypadkowego śmietnika. Odpady wyrzucone stanowią zagrożenie, a jednocześnie stają się przedmiotami bardzo poszukiwanymi na rynku, np. wieczna bateria. Strefa chroniona przez wojsko i przez różne niebezpieczne "śmieci" tam zalegające ( np. "czarci pudding" ) jest odwiedzana nocą przez ludzi trudniących się wynoszeniem tych przedmiotów. Miejsce to obrasta tkanką sprzecznych interesów różnych grup ludzi (policja, przemytnicy, naukowcy, urzędnicy ONZ, branża rozrywkowa ) i ci ludzie są bohaterami tej powieści. Ukazał się film zrealizowany na podstawie tej książki pt. "Stalker" - nie podobał mi się. Być może obrazy reżysera nie przystawały do mojej wyobraźni ? Wiem. Ciężko mi dogodzić.

   Ludzie różnią się tym od innych istot żyjących na Ziemi , że myślą ( mógłby powiedzieć ktoś złośliwy - przynajmniej niektórzy).

Myślą o różnych sprawach : o bycie i niebycie, o miejscu człowieka we wszechświecie, o zasadach wartościowania i wartościach, a także o jedzeniu i lodówkach, w których się je przechowuje. Są też tacy, którzy myślą o myśleniu.
Mądrość , która z tego powstaje i rozkoszowanie się nią, to nic innego tylko filozofia. Słowo powstało od greckiego - philosophia, czyli phileo = lubię + sophia = mądrość.
Nurty filozoficzne, znani filozofowie - człowiek wykształcony powinien co nieco wiedzieć na ten temat, a już na pewno powinien mieć jakąś własną filozofię życia, którą się kieruje podążając swoją drogą po tym ziemskim łez padole gdy niebo gwiaździste nad nim. Czasem nie zdajemy sobie nawet sprawy z tego , że kieruje nami jakaś filozofia, przemyślana, opisana przez filozofów żyjących dawno, dawno przed nami.

Nie zajmuję się aż tak wnikliwie filozofią żeby tutaj filozofować, ale chciałem polecić szczególnie gorąco trzy książki, spośród wielu dotyczących filozofii, które wywarły na mnie największe wrażenie, zainteresowały na tyle, że bardzo często do nich wracam.

Pierwsza z nich to "Świat Zofii" Josteina Gaardera - światowy bestseller ( mam nadzieję, że już wiecie dlaczego taki tytuł) [jest w naszej bibliotece]. Filozofia, która wkracza w zwykły świat Zofii Amundsen w przystępny sposób dociera do czytelnika poprzez zdarzenia dnia codziennego. Już na pierwszych stronach zadane zostaje pytanie - "Kim jesteś ?" ( Zofia otrzymuje anonimowy list zawierający to pytanie i zaczyna rozważania na temat: co decyduje, że jest tym, kim jest ). Zachęcam Was do lektury. Zofia poprowadzi Was gładko poprzez historię filozofii i ani się obejrzycie, jak sami zostaniecie filozofami (fkami). A jeżeli ktoś nie zdoła chwycić w swoje ręce tej kolorowej, twardej okładki,niech odpowie chociaż sobie na pytanie -"Kim jestem?" Być może dowie się czegoś ciekawego o sobie i zawładnie nim sophia.

W zupełnie innym stylu , ale jakże ciekawym, jest wędrówka poprzez historię filozofii po góralsku. Prowadzi nas przez nią ksiądz Józef Tischner. To moja ostania fascynacja. Sprowadzenie trendów filozoficznych do prostych mądrości ludowych opowiedzianych gwarą góralską. Pełne poczucie kolorytu tej opowieści jest możliwe dzięki kasetom magnetofonowym ( dołączonym do książki ) z tekstem czytanym przez autora. Przesłuchałem je już wielokrotnie a gdy nasiąkam tym tekstem zaczynam nawet myśleć gwarą góralską.

Bo trzeba Wam wiedzieć, że :
"Na pocątku wsędy byli górole, a dopiero pote porobiyli sie Turcy i Zydzi. Górole byli tyz piyrsymi "filozofami". "Filozof "- to je pedziane po grecku. Znacy tyle co :"mędrol". A to jest pedziane po grecku dlo niepoznaki. Niby, po co mo fto wiedzieć, jak było na pocątku? Ale Grecy to nie byli Grecy, ino górole, co udawali greka. Bo na pocątku nie było Greków, ino wsędy byli górole."

Jedną z pierwszych książek jakie przeczytałem, dotykającą filozofii był "Kubuś Puchatek" Ciągle do tej pozycji wracam i jak mniemam, jeszcze nie wszystko zrozumiałem. Kłapouchy to jeden z najznamienitszych filozofów, każdy powinien go poznać. To właśnie on, od czasu do czasu, smętnie zapytywał samego siebie: "Dlaczego?" albo "Na co i po co?".
Puchatek również miał ciekawe przemyślenia np.:"Im bardziej pada śnieg, im bardziej prószy śnieg, tym bardziej sypie śnieg". Jeżeli rodzice nie wprowadzili Was w świat Kubusia Puchatka koniecznie zróbcie to sami jak najszybciej.

Skoro mówimy o mądrości, niech na koniec popłynie słowo o rozumie wyjęte z ust mistrza:
"... Mnie ino o to sło, cobyście Wy - moi mili -sami umieli usy nadstawić i zasłuchać sie w totyn śpiew mądrości praojców, wtory jako tyn potok koło nas płynie. Casym jest tak, ze to , co bliskie, widzi sie dalekie, a co dalekie, jest bliskie. Mieć jasność w rozumie- to jest to, co jest bliskie i dalekie. Dalekie wte, kie rozum ciemny. Bliskie wte, kie rozum jasny. Rozum, to jest grunt. Grunt trza zaorać, zaskródlić, nawozami omaścić - to pote rodzi. Kielo sie trza narobić, coby grunt pod plony przysposobić. Ludzie chodzóm koło gruntów, a koło rozumu mało fto chodzi. A nie trza przecie duzo. Ino se trza pomysleć tak : "Sóm tacy, co myślom lepiej , jako jo". Kie se to juz uzmysłowis, to sukoj takiego, spotykoj sie ś'nim, duzo nie godoj, niech on godo. A ty słuchoj. Ani sie spostrzezes, kie i ty bees mioł jasność w głowie

No to hej ! !!
Maciej Dymarski

   Wakacje, długo oczekiwany czas.
Wakacje i książka to dwa słowa dla mnie złączone nierozerwalnie.
Bo książki to nie tylko lektury szkolne, w których "wallenrodyzm" bierze się za bary z "dulszczyzną", to również coś, co może sprawić Wam przyjemność ( lektury rzadko kojarzą się z przyjemnością czytania ). A są pozycje, które połyka się jednym tchem - i takich Wam na te wakacje życzę.
Mogą to być książki sensacyjne (np. Ludluma, Folletta czy Forsayta), mogą to być lekkie pozycje "romansowe", gdzie wszyscy są piękni i bogaci.

Był czas, że połykałem książki Łysiaka. Waldemar Łysiak, nie wiem, czy komuś coś mówi to nazwisko, pisarz pasjonujący się Napoleonem i jego epoką, a pisze o tych czasach tak interesująco, że nawet ja, nie przepadający za powieścią historyczną, czytałem jego "napoleońskie" książki z zapartym tchem. ("Szachista", "Cesarski poker", "Francuska ścieżka", "Kolebka" ...)

Dzisiaj przywołuję Łysiaka ze względu na pozycję, która jest w naszej bibliotece. Literatura faktu i drogi, bo "Asfaltowy saloon" to przytoczone przez autora zdarzenia z jego podróży samochodem przez Stany Zjednoczone, opowieści w iście "łysiakowskim" stylu. Autor przebył w towarzystwie swojego przyjaciela, architekta Jarosława Chlebowskiego odległość między oceanami ( ok. 16 tys. km ) poruszając się starym, zdezelowanym samochodem.
Z tej książki dowiedziałem się między innymi, że do odkręcania zardzewiałych śrub najlepiej nadaje się coca-cola - sprawdziłem, rzeczywiście działa. Łysiak opisując miejsca , w których się zatrzymuje, nawiązuje do historii z nimi się wiążącej.

Dowiadujemy się bardzo wiele o historii i o kulturze amerykańskiej.

Czy Kolumb rzeczywiście odkrył Amerykę ?

Skąd się wzięła Myszka Miki i jak kaczor Donald niepokoi niektóre narody, żyjąc ze swoją towarzyszką bez ślubu.

Jak Capone - "człowiek z blizną " , najpopularniejszy gangster naszych czasów, trafia do więzienia na 12 lat.

Jak biały człowiek niszczy kulturę Indian przy pomocy kul i "wody ognistej" ( typowy jej skład to - 10 funtów najostrzejszego pieprzu, puszka Cayenne , 3-4 galony spirytusu drzewnego, miarka krwi wołowej , tyleż wody oraz każde inne świństwo , które mogło spotęgować oszołomienie ). "Dobry Indianin" to martwy Indianin.
Ile razy czytam o "zdobywaniu"( patrz m.in. rzeź Szejenów nad rzeką Washita przez oddział Custera ) nowych ziem przez białych ludzi, tyle razy ( mimo że nie miałem z tym nic wspólnego ) wstydzę się za swój kolor skóry.
Literatura , jak to się mówi, "dla chłopców", gdzie Indianie walczą z kowbojami, jest dość obszerna. Poczynając od "Winnetou" Karola Maya (przeczytałem wielokrotnie) poprzez trylogię polskiego autora -Longina Jana Okonia ("Tecumseh", "Czerwonoskóry generał" , "Śladami Tecumseha") aż po pozycję, którą polecam z uwagi na strasznie powikłane losy bohatera - "Mały wielki człowiek " Bergera Thomasa ( książka była sfilmowana "Little Big Man" z Dustinem Hoffmanem ).

Opalając swoje blade lica, odpowiedzmy sobie na pytanie : czy my, "blade twarze", jesteśmy rzeczywiście rasą najwyższą, panami i władcami świata ? ( Można zadzwonić do przyjaciela).

No, ale dość tego wymądrzania się( w końcu nie jestem żaden mędrol ), przed nami ogrom wolnego czasu, więc idźmy na spotkanie przygody, choćby tylko na kartach książek. Wyruszajmy w świat po wakacyjne wrażenia, do miejsc godnych zadumy, do przeżywania przygód wartych opisania i takich, do których będziemy przez całe życie wracać we wspomnieniach, a w drodze życzę Wam dużo szczęścia, bo... ( i tu wtrąca się Łysiak ):
" Szczęście jest ważne, nie wolno zapomnieć zabrać go w drogę. Napoleon zawsze, przeglądając listę oficerów przedstawionych do awansu generalskiego , dopisywał z boku przy tych, o których nie wszystko wiedział: "Czy ma szczęście?"

Maciej Dymarski

   Tak, niestety wakacje poza nami.
Polecałem lekturę wakacyjną, a sam nie przeczytałem przez okres dwóch miesięcy zbyt wiele (dwie pozycje).
Co nie znaczy , że nie miałem kontaktu z książką. Przez moje ręce wędrowały książki strumieniami, pakowałem dobytek naszej biblioteki do tekturowych pudeł, żeby mogły bezpiecznie przeczekać do czasu przyłączenia do biblioteki drugiego pomieszczenia ( teraz odbywają się w nim lekcje angielskiego, ale kiedyś staną tu półki - miejsce bardziej odpowiednie dla książek niż tekturowe pudła ).

Polecałem ostatnio Łysiaka i w ten sposób sam przeczytałem po raz wtóry jego "Asfaltowy saloon".
Czyli ta rubryka ma jakieś osiągnięcia - namówiłem sam siebie.
Drugą pozycją był pięcioksiąg Sapkowskiego o wiedźminie. Warto tę pozycję mieć w bibliotece szkolnej , po zakupie od razu zagłębiłem się w lekturze, aby na nowo przeżywać przygody wiedźmina i księżniczki Ciri. Jeżeli ktoś jeszcze nie zna tych postaci, to gorąco zapraszam do lektury, a miłośnicy literatury "fantasy" powinni sięgnąć po nią bez zastanowienia. Będziemy wypożyczać po jednym tomie i od razu proszę o delikatne traktowanie tych książek, bo klejone egzemplarze w miękkiej okładce są tańsze (cha, cha, cha, tańsze ! ), ale niestety niezbyt trwałe.
Mówiąc o tym, apeluję o szacunek dla wszystkich książek i czasopism będących w naszej bibliotece. Nowe pozycje są kupowane z Waszych składek na Radę Szkoły i oby służyły jak największej grupie czytelników.
Bez względu na cenę książki zasługują na szacunek. Jest w nich zawarty cały ogrom ludzkiej wyobraźni, przestrzenie różnych światów, do których możemy wkraczać, nie ruszając się z miejsca, nic nie da nam tylu wrażeń co czytana książka. Kto nie zna tego dreszczu składania w pośpiechu liter, żeby poznać dalszy bieg zdarzeń opisanych przez autora, ten ... , żadne porównanie nie będzie tu zbyt dobre. Jedną z takich książek, którą się czyta z zapartym tchem, jest " Pachnidło " Patricka Süskinda. Obok pięcioksięgu Sapkowskiego to pozycja, którą oprócz lektur zakupiliśmy w okresie wakacyjnym do naszej biblioteki. Myślę, że jest tego warta i zgodnie z nagłówkiem tej rubryki gorąco ją polecam. Nie będę zdradzał fabuły, powiem tylko, że jest z posmakiem sensacyjnym. Przeczytałem ją już dość dawno temu i nie pamiętam dokładnie wszystkich zdarzeń ,ale do dzisiaj czuję atmosferę, którą buduje autor na jej stronach. Filmowe sceny zjadania mózgu, które zagościły na ekranach wakacyjnych kin, są w porównaniu z tą lekturą żałosne. Jeszcze trochę i w kinach będą rzucać w widzów ciepłymi, jeszcze parującymi wnętrznościami.

Obróciłem się do swojej półki z książkami i zobaczyłem "Ciudad Trujillo" Andrzeja Wydrzyńskiego, tak, oczywiście, w takim razie przeczytałem trzy pozycje ( czyli podliczając wszystko, daje to razem siedem woluminów - może i nieźle ? ) . Często mi się zdarza wracać do już raz przeczytanej książki i tak było tym razem z Wydrzyńskim. Pamiętałem, że jest tam zawarta wartka akcja i było to właśnie to, czego potrzebowałem na wakacyjny wyjazd. Autor opisuje dyktaturę panującą w Dominikanie, ale jest to książka raczej sensacyjna niż historyczna. Mamy więc piękne kobiety, prywatnego detektywa, polityczne intrygi, porwania, dużo akcji. Mimo że ma ponad czterysta stron czyta się ją błyskawicznie, szczególnie siedząc w cieniu sosnowych drzew, słysząc plusk fal pobliskiego jeziora i mając pod ręką butelkę zimnej pepsi-coli. ( to takie wakacyjne reminiscencje + reklama napoju bezalkoholowego).

Miałem już właściwie w tym miejscu skończony artykuł, ale ponieważ byliśmy dzisiaj w kinie - powieść "Quo vadis" w wydaniu ekranowym - a zawsze taka ekranizacja skłania mnie do refleksji, więc dopisuję te kilka słów. Nikt mnie nie przekona - książka zawsze będzie lepsza od filmu. Film spłyca akcję, omija niektóre wątki (te mniej iskrzące i mało komercyjne ), narzuca nam gotowe obrazy. Ponieważ jednak ogólnie mało czytamy, więc zgadzam się na zaklejanie dziur w naszej kulturze gotowymi, kinowymi obrazami. Niestety, podczas pobytu w kinie u niektórych osób te dziury w ich kulturze wychodzą boleśnie na światło dzienne ( a dokładniej na światło przygaszonych kinkietów). Wystarczy spojrzeć między rzędy krzeseł. Te braki aż krzyczą pustymi opakowaniami po chipsach (przepraszam za niepolskie słowo), łupinami słonecznika czy pustymi puszkami ( nie wnikając po czym ). No, ale cóż, nie wymagajmy zbyt wiele, w końcu nie wszyscy muszą wiedzieć, jak należy się zachować - w końcu to tylko kino. Przy okazji, jeszcze raz dziękuję ekipie, która siedziała za mną i przez całą projekcję komentowała akcję - gdyby nie oni, to połowy filmu bym nie zrozumiał.

Ale wracając do "Quo vadis", gorąco polecam inną książkę opisującą te czasy - "Szata" Lloyda C.Douglasa (chodzi o szatę Chrystusa) jest powieścią z gatunku tych, które się połyka jednym tchem. [nasza półka w bibliotece - zachęcam ].

Maciej Dymarski

   W ostatnim artykule stwierdziłem, że sam siebie namówiłem do czytania książek polecanych w tej rubryce, to prawda, ale okazuje się, że nie tylko siebie.
Z przyjemnością obserwuję, że "Pachnidło" cały czas wędruje z rąk do rąk kolejnych czytelników, pięcioksiąg Sapkowskiego ( a jesteśmy w na etapie wchodzenia na ekrany "Wiedźmina") również znajduje swoich "czytaczy".
Więc jest dobrze ?
No, może nieźle.

Są jeszcze ludzie, którzy potrafią znajdować przyjemność w przebywaniu na stronach krainy czarnej czcionki.

Zerknąłem dzisiaj na naszą półkę w bibliotece "Gorąco polecam" i zauważyłem autora, którego jeszcze nie zdążyłem ( o ile mnie pamięć nie myli ) w tej rubryce polecić.
Hans Hellmut Kirst bo o nim chcę napisać, jest pisarzem niemieckim poruszającym w swoich książkach zasadniczy problem : winę Niemców za zdarzenia , które się rozegrały w Europie XX wieku.
Czy winien był absolutnie cały naród, bez żadnego wyjątku ?
Czy istotnie nikt nie usiłował przeciwstawić się złu ?

Pierwsza z polecanych przeze mnie jego książek to "Bunt żołnierzy" . Osią całej akcji jest zamach na Hitlera -wydarzenie z 20 lipca 1944 roku. Powieść trzyma się faktów, ale nie jest typem lekko fabularyzowanego dokumentu. Można w niej znaleźć wartką akcję. Pierwowzorem głównej postaci jest uczestnik spisku - von der Schulenburg. Widać również, że autor bardzo mocno angażuje się w piętnowanie totalitaryzmu i uniformizacji. Dla kogoś kto interesuje się historią współczesną pozycja jest warta przeczytania.

Drugą książką Kirsta, która stoi na wspomnianej powyżej półce w bibliotece jest trzytomowa powieść o dość dziwnym dla nas tytule "08/15" . Treść książki jest równie "wojskowa" jak i jej tytuł. Cyfry te określają wzór karabinu maszynowego systemu Maxim , który dwukrotnie unowocześniano - w 1908 i w 1915 roku. Mimo zmian, konstrukcja pozostała w zasadzie taka sama i w związku z tym określenie "Null-acht-Fünfzehn" (zero-osiem-piętnaście) nabrało idiomatycznego znaczenia w potocznym języku niemieckim.
Oznacza mniej więcej "to samo" czy "według starego schematu". Kirst chciał przez to powiedzieć ,że Niemcy tworząc III Rzeszę nie zrobili właściwie nic nowego, postępowali według starej zasady kontynuując niechlubne tradycje czasów wilhelmowskich. Często literatura wykorzystuje takie idiomy lub wręcz je tworzy i przechodzą one do języka potocznego.

Dobrze jest więc znać literaturę swojego kraju i nie tylko swojego , bo często w rozmowie ludzie inteligentni wykorzystują tytuły czy fragmenty utworów a myślę ,że byłoby dobrze gdybyśmy do takich mogli się zaliczyć i nie robili wielkich oczu gdy ktoś zagadnie w kuluarach sejmowych ( a przecież na pewno ktoś z nas kiedyś zasiądzie w ławach sejmowych ) :

Co tam panie w polityce ?

a inny ktoś mu odpowie :

Chińczycy trzymają się mocno.

( skąd pochodzą te cytaty ? )

Czy na pytanie: - Co słychać ?
Usłyszymy :
- Na zachodzie bez zmian .
( to jest akurat tytuł książki również niemieckiego autora, autora, który zagościł już na łamach tej rubryki) . Można by zapytać czytelników o kogo chodzi i potraktować to jako quiz, ale czytelnicy są bardzo niemrawi i raczej trudno się spodziewać odpowiedzi. Ostatnia ankieta została wypełniona tylko w kilku egzemplarzach a na konkurs z Dnia Dziecka nie wpłynęła żadna odpowiedź. Czy się czepiam ? Może ? A może trzeba inaczej , a więc :

Czy wspomnianym wyżej autorem jest :
            A - Remarque
a może     B - Remarque
a może     C- Remarque
wybierz jedną z trzech możliwych odpowiedzi,
w razie gdybyś się wahał, zawsze możesz zadzwonić do przyjaciela.

Maciej Dymarski

   Zbliżają się Święta Bożego Narodzenia. Jest to okres, kiedy nareszcie będziemy mieli trochę wolnego czasu dla siebie. Jak już wszystko posprzątamy, najemy się do syta, to popuśćmy pasa, ułóżmy się wygodnie na szezlągu i sięgnijmy po książkę.
Podpisuję się obydwiema rękami pod propozycjami Pani Prof. Hajder ( w wywiadzie - artykuł w 12 numerze LO-zetki ).
A jeżeli już tak naprawdę nie będziemy mieli siły, żeby nasza wyobraźnia zaszalała pomiędzy kartkami książki , to dobrze, niech już będzie, ostatecznie zgadzam się , zasiądźmy w spokoju przed telewizorem. Żeby zabezpieczyć się przed masą świątecznych powtórek, pożyczmy sobie kasetę video ( wyjaśniam, że nie mam żadnych profitów z wypożyczalni ). A skoro mamy coś pożyczać, to chciałbym polecić obejrzane przeze mnie ostatnio dwa filmy. Właściwie różne, ale obydwa nadające się do spokojnego, refleksyjnego obejrzenia w rodzinnym gronie. Nie będę zdradzał fabuły, bo co to za przyjemność z oglądania filmu jak z góry wiadomo, co się wydarzy (zawsze mnie to wkurza, kiedy w programie telewizyjnym obok tytułu jest w dwóch zdaniach rzucona cała fabuła filmu - inna sprawa, że treść niektórych filmów to właściwie te dwa zdania - w środku gazety niech sobie to streszczenie będzie , szczególnie gdy chcemy się połapać, czy już ten 746 odcinek oglądaliśmy, czy nie , zawsze można tam nie zajrzeć ).
Jedno mogę powiedzieć - obydwa mnie wzruszyły. I jeszcze jedno - jeżeli ktoś lubi oglądać filmy, w których się "szczelają" i biją po ... twarzach, to nie są to filmy dla niego ( w tym drugim to nawet nie ma zbyt wielu dialogów ).
I teraz najważniejsze , bo bym zapomniał, tytuły : " Częstotliwość " i "Poza światem ".
Powiem tylko tyle, że jeden jest troszeczkę "fantastyczny", a drugi troszeczkę "przygodowy" - gorąco polecam ( wyjątkowo - bo świątecznie - nie książki ) . Czy udało mi się zachęcić Was to obejrzenia tych filmów, nic właściwie o nich nie pisząc - to się okaże.
P.S. Właśnie obejrzałem SHREK'a - polecam.

Maciej Dymarski

   Tak, ciągle w tym miejscu narzekam na ekranizacje literatury i tym razem też chcę sobie pobiadolić. A pretekstem do tego będzie film , na który wybrałem się pewnego zimowego popołudnia jeszcze przed Świętami Bożego Narodzenia do kina w Szklarskiej Porębie. Znałem niektóre recenzje z tego filmu, ale chciałem się przekonać na własnej skórze, zobaczyć na własne oczy i podrażnić dźwiękiem swoje własne uszy. Pomijając to, że sala kinowa słabo ogrzana nie jest dobrym miejscem do kontemplacji, szybko zrozumiałem, dlaczego oglądany przeze mnie film otrzymał nagrodę “Twardego Krzesła” - rzeczywiście trudno wysiedzieć cierpliwie do końca.
A bohaterem mojego tekstu jest nie kto inny jak “Wiedźmin” i żebyśmy się dobrze zrozumieli, postać wiedźmina z książek Sapkowskiego bardzo lubię, tak samo jak baśniową fabułę powieści tego autora.
Film ten to był kolejny przykład, jak można “spaprać” czytelnikowi pewne wyobrażenia, nastroje i przeżycia , które wynosi z czytanej lektury. Poddałem się temu eksperymentowi i tylko dlatego nie żałuję tego całkowicie, że potwierdził on moje głębokie przekonanie, z którym kolejny raz w tej rubryce się dzielę, że nic nie zastąpi wyobraźni czytelnika w tworzeniu obrazów kreślonych ręką pisarza. Niespójność obrazów, bardzo przypadkowe pojawianie się na ekranie postaci, wątki pojawiające się jak za dotknięciem różdżki, ostatecznie można by to wszystko zrzucić na montażystę, może przy sklejaniu poślizgnął się na mydle albo był pod “wpływem... ”, ale dopełnieniem całości była muzyka.
Po prostu rzuciła mnie na kolana. Jeszcze tylko ona mogła uratować atmosferę baśniowości obrazów, ale tło było mało interesujące, a słuchając przyśpiewek Jaskra ( Zbigniew Zamachowski ) moja ręka sama wędrowała w poszukiwaniu zgniłych pomidorów -koszmar. Tak na marginesie , zacząłem się zastanawiać po kilku ostatnich filmach, czy oprócz Zamachowskiego i Żebrowskiego to my już nie mamy żadnych aktorów. To już bardziej mi się podobał smok, a Marek Walczewski - błędny rycerz pojawił się w pewnym momencie przy tym smoku “ni z gruszki ni z pietruszki”.
Scena spadającej Yennifer - w zamyśle reżysera pewnie pełna napięcia - była prawie że nudna.
Pewne treści były tak przekręcone, że nawet dla kogoś, kto nie miał pojęcia o fabule książkowej, raczej niezrozumiałe, np. w wiosce po zabiciu potwora ( a trzeba powiedzieć, że widźmin robił to za pieniądze - wiedżmin to taka szczególna profesja ) wójt powiedział ,że nie ma pieniędzy i mu nie zapłaci, a wiedźmin przechodzi nad tym błyskawicznie do porządku dziennego i nie ma sprawy. To tak jakbym komuś, kto zbudował mi garaż, powiedział - wiesz co, nie mam pieniędzy i ci nie zapłacę - a budowniczy - dobra , nie ma sprawy.
( Ja mam to szczęście, że wiem, iż w książce to wyglądało trochę inaczej - a jak ???? -

CHCECIE WIEDZIEĆ ? TO SOBIE PRZECZYTAJCIE !!)
Również znikanie wiedźmina i pojawianie się w innym miejscu było wymysłem filmowym i całkowitym zaprzeczeniem jego człowieczeństwa. I owszem, nie były to czasy spokojne, ale rzeź, jaką urządził wiedźmin w pewnym zajeździe, to było wyraźne zagranie pod komercyjną, kinową publiczkę.
Przeczytałem dość dużą część dorobku Sapkowskiego i jedynym plusem tego filmu to było to ,że w trakcie oglądania zmusił mnie do wytężonego wysiłku umysłowego, cały czas próbowałem kojarzyć oglądane “spoty” z rzeczywistą fabułą powieściową. Umęczyłem się niemiłosiernie.
Ale i to byłbym gotów “twórcom” tego filmu wybaczyć, gdyby nie to, że spłycono wątek dotyczący uczuć magnetyzujących parę bohaterów, Geralta i Yennifer ( tym, co nie znają treści wyjaśniam, że Geralt z Rivii to właśnie wiedźmin ). To co było pokazane w filmie, to wierzchołek góry lodowej ( choć trudno w przypadku uczuć tych postaci mówić o lodzie). Ostatni rzut na taśmę w tym temacie poczynił Robert Gawliński, śpiewając na zakończenie “Nie pokonasz miłości “ - nie były jednak te słowa poparte przekonująco wcześniejszymi obrazami.

Chcecie poczuć siłę uczuć - POCZYTAJCIE !!
(Tylko u nas - w bibliotece szkolnej - Andrzej Sapkowski i jego utwory).
No dobra, dość biadolenia, już i tak suchej nitki nie pozostawiłem na “Wiedźminie”.

Już niecierpliwie czekam na ekranizację “Władcy pierścieni“ Tolkiena. Obejrzawszy fragmenty reklamujące film i usłyszawszy niewielki kawałeczek ścieżki dźwiękowej, obiecuję sobie więcej wrażeń niż po polskiej produkcji, jaką był “Wiedźmin”
Ze “spapranymi wyobrażeniami“
i nadzieją na lepsze baśnie -

Maciej Dymarski

   Tak, już się doczekałem, jestem prawie na świeżo po obejrzeniu ekranizacji “Władcy pierścieni“ Tolkiena. Niewątpliwie przewagą tego filmu nad “Wiedźminem” są efekty specjalne, ale tutaj akurat trudno się dziwić, skoro na ekranizację trylogii przeznaczono 300 mln dolarów. Przeczytałem dużo recenzji i w większości są one pochlebne dla tej ekranizacji.
Dużym plusem jest na pewno w miarę spójna fabuła mimo pominięcia niektórych postaci. Piszę o ekranizacji “Władcy pierścieni” z dwóch powodów. Pierwszy jest oczywisty i wynika z idei prowadzenia przeze mnie tej rubryki - koniecznie przeczytajcie trylogię Tolkiena ( będziecie lepiej przygotowani do drugiej części filmu, która ma się ukazać pod koniec tego roku ) . A więc literatura ponad wszystko !!
I tutaj powtarzam jeszcze raz - tłumacz w literaturze obcej jest bardzo ważny, szczególnie w literaturze wyobraźni, w literaturze fantazji i poezji, a taką literaturą jest twórczość Tolkiena - polecam tłumaczenia Tolkiena w wykonaniu Marii Skibniewskiej. Ostatnio w naszych wydawnictwach pojawił się zwyczaj tłumaczenia książek jednego autora przez różnych tłumaczy ( nie wiem, czyżby chodziło o to, że nie jest ważne , który jest lepszym tłumaczem, tylko ważne , który taniej to wykona ?) Czytając kilka pozycji tego samego autora, wydaje się czasem, jakby to były książki zupełnie różnych pisarzy - trzymajmy się dobrych tłumaczy. A którzy to są ? To się słyszy, czytając nawet po cichu.
Z żalem stwierdzam ,że nie mamy Trylogii w bibliotece szkolnej. Jest “Hobbit ....” i “Silmarillion”.
Drugi powód to ogólne refleksje nad tworzeniem dzieła literackiego. Zawsze mnie to intrygowało, a dodatkowym impulsem było obejrzenie filmu dokumentalnego wydanego przez czasopismo “Fokus” na płycie CD o “Władcy pierścieni” i Tolkienie .

Jak powstaje dobra książka ?
Zachęcam wszystkich do przyjrzenia się bliżej biografiom swoich ulubionych autorów.

To, co zdarza im się w realnym świecie , często znajduje odbicie w światach przez nich stworzonych na kartach powieści. Tolkien w dzieciństwie mieszkał na wsi i sielski krajobraz, pełen zieleni to właśnie kraina hobbitów ( hole - dziura,jama i rabbit -królik ) mających swoje domostwa ukryte w ziemi. Zieleń (SHIRE) i jako kontrast pojawiająca się czerń (MORDOR). Czerń przemysłu i kopalń, która wdzierała się, zagrażając spokojowi wsi. Czerń przemysłu zgarniającego swoimi nienasyconymi łapami nawet dzieci, zmuszając je do katorżniczej pracy. Czerń I wojny światowej, którą autor spędził w okopach i tam właśnie w ołówku powstała część fabuły “Władcy pierścieni”.
Własne przeżycie, groza wojny, okropieństwa wyniszczającej walki z przerastającą czasem człowieka potęgą (czołg ) to inspiracja wielu scen w powieści, m.in. sceny walki w podziemnym królestwie Morii (troll jaskiniowy ). Tolkien pisał trylogię przez wiele lat i powieść dojrzewała wraz z nim. Będąc wykładowcą na Oxfordzie zgłębiał kulturę i historię średniowieczną. Szczególnie interesowała go kultura anglosaska. Zainspirowały go dwa eposy: jeden anglosaski - “Beowulf”, którego stał się wybitnym znawcą, i drugi fiński - “Kalevala”. Nauczył się języka fińskiego ,żeby czytać w oryginale o legendarnym przywódcy, który wykorzystując swoją magiczną moc, walczy, by poprawić los swojego ludu (być może pierwowzór Gandalfa).
Język fiński posłużył również swoją melodyką do stworzenia języka elfów, długowiecznej rasy, która powoli ustępuje przed ogromem Zła i przed ludźmi pragnącymi władzy na ziemi.

“Władca pierścieni“ na ekranie - mówiąc krótko - podobał mi się.
Dołączam go do moich dwóch ulubionych filmów “Piątego elementu” i “ Matrixa”. Interesujący jest początek filmu wprowadzający nas w fabułę.
Język elfów brzmi cudownie magicznie w ustach Liv Tylor. Scena na mostku. Jak dla mnie, to trochę zbyt komputerowo wygląda pole bitwy, gdy wkracza do akcji Sauron, jego ciosy i efekty tych ciosów przypominają pierwszą z brzegu grę na PC.
Podkład muzyczny bez zarzutu, dużo efektów stereo, chociaż jak zwykle byłem zawiedziony niemożnością wysłuchania ostatniej piosenki pojawiającej się wraz z napisami. Widzowie strasznie się spieszą do domów, nie korzystając z magii przeżywania filmu do ostatniej sekundy taśmy. Teraz czekam na drugą część - “Dwie wieże“.

Mordoru nie trzeba szukać w książkach, jest wokół nas.
Sauron z dnia na dzień jest coraz silniejszy.
Pokonać potężne moce Zła może każdy z nas, nikt nie jest zbyt słaby, choć pomoc przyjaciół zawsze się przyda.
Zacieśnijmy szeregi, zapalmy pochodnie swojej dobroci, żeby rozświetlić mrok, który nas zalewa.
Jesteście do tego zdolni - Wy - ludzie.

Ostatni z elfów - Maciej Dymarski

   Był moment, że znalazłem się w przysłowiowej kropce. Jak tutaj polecać książki do przeczytania, kiedy ostatnio nic się samemu nie przeczytało. Owszem, czasopisma techniczne, naukowe, czasem tygodniki, czasem jakiś miesięcznik np. LO-zetka, ale już dawno żadnej książki. Zaczynałem już sobie rwać włosy z brody, gdy wtem pojawił się Dobry Duch i podsunął mi książkę Jonathana Carrolla.

I zaczęło się ! Poszło w kąt sprawdzanie kartkówek ( po co ja je w ogóle robiłem, teraz muszę sprawdzać - ta myśl towarzyszyła mi przy przewracaniu kartek książki, co ja mówię książki - książek.) Pisarstwo Carrolla trafiło bezbłędnie w moje czytelnicze gusty. Po prostu mnie zaczarowało.
Byliście kiedykolwiek zaczarowani ? Jeżeli nie - żałujcie ! Poczynając od powieści "Kraina Chichów", "Kości księżyca" , poprzez opowiadania "Czarny koktail", "Ale Karuzela", a kończąc na scenariuszach "Durne serce" i "Wojna Shoesa" połykałem te czarne literki do późnych godzin nocnych. Gdy kończyłem, głód był jeszcze większy więc rzucałem się na poszukiwanie kolejnych pozycji i tak mi zostało do dzisiaj.
To jest właśnie magia książki. Nie każdy autor może być czarodziejem przyciągającym uwagę czytelnika - Jonathan Carroll jest.
Kontynuuję pisanie tego artykułu po około dwóch tygodniach i mogę dorzucić do wymienionych wyżej tytułów następne , które już mam za sobą : powieści tworzące trylogię "Crane's View" ( "Całując ul", Zaślubiny patyków" , "Drewniane morze" ) , kolejny zbiór opowiadań "Upiorna dłoń" zawierający 18 opowiadań , a każde z nich to perełka pisarstwa Carrolla , następne powieści, w kolejności jak je czytałem, to: "Na pastwę aniołów" , "Poza ciszą", "Głos naszego cienia", opowiadania "Cylinder Heidelberga".
Najbardziej cieszy mnie to, że jeszcze pozostało mi trochę do przeczytania : "Dziecko na niebie", "Muzeum psów", "Śpiąc w płomieniu". A co będę robił , gdy przeczytam już wszystkie ? Zasmucę się i zacznę czytać drugi raz. Może przesadzam z tym swoim zachwytem, może nie wszystkim przypadnie taki rodzaj prozy do gustu, ale jeżeli dzięki temu artykułowi ktoś weźmie do ręki książkę Carrolla i ona go pochłonie, to warto było poświęcić ten mój czas na stukanie w klawiaturę.
Sam Jonathan Carroll mówi, że największą dla niego satysfakcją i radością byłoby zobaczyć w jakimś kraju osobę jadąca tramwajem i czytającą jego książkę z takim zainteresowaniem, że zapomina wysiąść na swoim przystanku.
Jak zwykle gdy zainteresuje mnie pisarstwo jakiegoś autora sięgnąłem do jego biografii. Własne przeżycia pisarzy bardzo często są osnową fabuły ich książek. Polecam czytanie biografii.

Już w pierwszej powieści ( "Kraina Chichów" ) znalazły się typowe dla późniejszych dokonań elementy i niejako znak rozpoznawczy pisarza: psy, wieczne pióra, cienka granica między jawą i snem, magia zaskakująca nas w codziennym życiu i wspaniale zbudowane psychologicznie postacie. Carroll obserwuje uważnie ludzi z którymi się styka, ich zachowanie, gesty. Wykorzystuje to później w swoich powieściach. Bohaterowie są dla Carrolla ważniejsi od fabuły. Najpierw tworzy postacie z całym ich wnętrzem i bogactwem doznań, a potem buduje wokół określone zdarzenia. Czytając ma się wrażenie, że nie są oni dla nas jakimiś wyimaginowanymi, obcymi istotami, ale osobami z krwi i kości. Momentami przypominają naszych sąsiadów, znajomych, czasami wypowiedzą słowa, które wcześniej nam samym zrodziły się w głowie. To dlatego są nam tak bliscy, bo stanowią część nas samych i naszego najbliższego otoczenia. Pomimo tego, że często spotykają ich sytuacje jakie nam się nigdy nie przydarzą, to w pełni ich akceptujemy, bo po cichu marzymy właśnie o takich cudach w codzienności. Dla Carrolla wszystkich jego czytelników łączy jedno: otwartość na cud.
Do swoich książkowych bohaterów bardzo się przyzwyczaja. Tak dalece, że czasem postacie drugoplanowe w jednej powieści, w następnej stają się głównymi. Prawie we wszystkich jego utworach pojawiają się też zwierzęta, a zwłaszcza psy. Sam Carroll miał ich w ciągu życia bardzo dużo, w tym kilka bulterierów. Nie będę opisywał fabuły książek, sami musicie je przeczytać.
Na koniec, zanim mi się skończy rubryka, dwie z wielu interesujących myśli Jonathana Carrolla:
Najgorszą rzeczą jest być niedobrym dla tych, których się kocha, bo są z nami tak krótko, a my ciągle nie dostrzegamy tego co dobre, tylko to co złe.
Często w jego książkach pojawia się śmierć i o niej rozmyślania :
Im bardziej się nudzimy, tym więcej myślimy o śmierci. Śmierć nie jest ważna tak długo, jak długo życie jest interesujące.

Być może są wśród czytających w tej chwili tę rubrykę tacy, którzy nie mieli w ręku mojego poprzedniego artykułu. Im właśnie poświęcam ten fragment. Jonathan Carroll - to autor , którego polecałem i stale jestem pod wrażeniem jego pisarstwa. Szukajcie jego książek , a jest tych tytułów sporo, jeżeli ktoś zasmakuje w jego twórczości odkryje w otaczającym nas świecie nowe światy. HOWGH !!

Dzisiaj dwa słowa o autorze, o którym krytycy piszą, że jego symboliczny język przemawia nie do rozumu, lecz do serca . Paulo Coelho, bo o nim mowa, to pisarz brazylijski, którego książka "Alchemik" wydana w 1988 roku (w Polsce w 1995 ) stała się światowym bestsellerem ( zapraszam do biblioteki szkolnej - została ostatnio zakupiona ). Paulo Coelho wychowany w katolickiej rodzinie, uczeń jezuickiej szkoły - w poszukiwaniu swojej drogi duchowej poznał w młodości inne religie, sekty, tajemnicze ugrupowania. Przełomem w jego życiu była odbyta w 1986 pielgrzymka do słynnego hiszpańskiego sanktuarium Santiago de Compostella. Jak wspominał po latach :
"Mistyka tego miejsca wywołała we mnie taki wstrząs, że musiałem to opisać.". Świadectwem tego przeżycia była opublikowana w 1987 roku książka "Pielgrzymka".
Na naszym rynku księgarskim są dostępne oprócz "Alchemika" następujące tytuły : "Na brzegu rzeki Piedry usiadłam i płakałam..." (1994), "Piąta góra" (1997), "Podręcznik wojownika światła" (1997), "Weronika postanawia umrzeć " (1998). Paulo Coelho wydał jeszcze powieści : "Brida" (1990), "Walkirie" (1992), "Maktub" (1994) , ale nie znalazłem ich w ofercie naszych wydawnictw. Być może niebawem ukaże się dalsza część wydarzeń z życia Weroniki. Nie będę się silił na opisywanie treści poszczególnych pozycji autorstwa Paula Coelho , książkę każdy musi przeczytać sam, ale poczęstuję Was kilkoma fragmentami, myślami, zawartymi w tych pozycjach, żeby zainteresować Was treścią i zachęcić do przeczytania. Innymi słowy - GORĄCO POLECAM - czytajcie Paula Coelho.

On sam w jednym z wywiadów mówi:
"Z moimi czytelnikami dzielę się jedynie doświadczeniem. Nie próbuję tłumaczyć im wszechświata. Nie wiem, co oznaczają znaki, omeny. Nie udzielam nauk. Jestem po prostu dobrym kompanem, ale na pewno nie mistrzem. Jestem starszym bratem, nie guru".

Coelho zachęca nas do spojrzenia na siebie, do spojrzenia wgłąb siebie, do zmian w swoim życiu. W jednej ze swoich książek proponuje tzw. ćwiczenie Innego - Inny jest tym, którym nauczono mnie być, ale to wcale nie ja. A teraz jestem tym, kim może być każdy z nas, jeśli słucha swego serca. Człowiekiem, którego zachwyca tajemnica życia, który dostrzega cuda i czerpie radość z tego, co robi.
Poczujcie tę atmosferę , którą ...

" ... Jeżeli szanujesz dzień dzisiejszy, możesz uczynić go lepszym. A kiedy ulepszysz teraźniejszość , wszystko to, co nastąpi po niej, również stanie się lepsze. ..."

" ... Bywa czasem, że ogarnia nas bezgraniczne uczucie smutku, którego nie potrafimy opanować. Spostrzegamy, że magiczna chwila tego dnia dawno już minęła, a my jej wcale nie wykorzystaliśmy. A wtedy życie jakby ukrywa przed nami cały swój kunszt , urok. Powinniśmy zawsze słuchać małego dziecka, którym niegdyś byliśmy - i które wciąż jeszcze w sobie nosimy. Ono dobrze wie, co to są magiczne chwile. I choć często udaje nam się zagłuszyć jego płacz, to jednak nigdy nie zdołamy stłumić jego głosu... Jeśli nie narodzimy się na nowo, jeśli nie uda nam się spojrzeć na nasze życie raz jeszcze, z dziecinną prostotą i entuzjazmem - to gubimy sens życia. ..."

" ... Kiedy widzimy ciągle tych samych ludzi, stają się oni w końcu częścią naszego życia. A skoro są już częścią naszego życia, to chcą je zmieniać. Jeśli nie stajemy się tacy, jak tego oczekiwali, są niezadowoleni. Ponieważ ludziom wydaje się, że wiedzą dokładnie, jak powinno wyglądać nasze życie. Natomiast nikt nie wie, w jaki sposób powinien przeżyć własne życie. ... "

" ... Kimkolwiek jesteś, cokolwiek robisz, jeśli naprawdę z całych sił czegoś pragniesz, znaczy to, że pragnienie owo zrodziło się w Duszy Wszechświata. I spełnienie tego pragnienia, to twoja misja na Ziemi. ..."

Jeżeli szukacie czegoś do poczytania na wakacje, chcecie oderwać się od rzeczywistości, a jednocześnie przeżyć coś nieopisywalnego, polecam dwóch pisarzy na "C" - Carroll i Coelho.

"Mędrzec jest mędrcem tylko dlatego, że kocha.
Zaś głupiec jest głupcem, bo wydaje mu się, że miłość zrozumiał "

Przyjemnej lektury !!
Maciej Dymarski