Zespół Szkół Ogólnokształcących i Szkoła Mistrzostwa Sportowego w Biathlonie

W sytuacji zagrożenia możemy wykorzystać znajomość alfabetu Morse'a do wezwania pomocy. Sygnał wezwania pomocy to SOS w alfabecie Morse'a (trzy kropki, trzy kreski, trzy kropki) ( trzy sygnały krótkie, trzy długie i znowu trzy krótkie - można sygnał wykonać przy pomocy żródła światła np. latarki czy źródła dźwięku np. gwizdka itp.)
Sygnał SOS został przyjęty na konferencji międzynarodowej w dniu 1 lipca 1908 roku jako najprostszy do nadania w alfabecie Morse'a. Do skrótu pojawiły się później rozwinięcia np. Save Our Ship - ratujcie nasz statek albo Save Our Souls - ratujcie nasze dusze. Wcześniej używano sygnału CQD (Si Kju Di) - czasem rozszyfrowuje się ten skrót jako Come Quick Danger - Przybądź Szybko Niebezpieczeństwo. Okazuje się, że geneza tego skótu jest inna. Jest to złożenie wezwania używanego w telegrafii lądowej CQ - skrót zastępujący jako podobnie brzmiący słowa "seek you" - szukam cię. Skrót używany jako próba nawiązania łączności ze wszystkimi stacjami. Dodano do tego literkę D od słowa Distress - niepokój, niebezpieczeństwo. Czyli właściwie skrót CQD należałoby rozumieć jako wezwania do wszystkich stacji - "Wszystkie stacje - niebezpieczeństwo".

W 1832 roku, podczas drogi powrotnej z Hawru do Nowego Jorku na statku pocztowym "Sully", Morse spotkał geologa z Bostonu, Charlesa T. Jacksona, który wiele opowiadał mu o najnowszych odkryciach w dziedzinie elektryczności. Pod wpływem tych rozmów, Morse wpadł na pomysł wykorzystania elektryczności do przesyłania wiadomości na odległość.

W 1836 r. uzyskał już pierwsze sukcesy, a w 1837 r. zademonstrował działanie swego telegrafu elektromagnetycznego na uniwersytecie nowojorskim. W 1840 r. przy pomocy Alfreda Vaila stworzył stosowany do dziś kod telegraficzny, zwany alfabetem Morse'a. Wszystkie znaki reprezentowane są przez kilkuelementowe serie sygnałów krótkich (kropek) i długich (kresek). Działanie telegrafu Morse'a polegało na zamykaniu i przerywaniu obwodu elektrycznego przez naciskanie specjalnego klucza - na stacji odbiorczej ołówek, umieszczony nad przesuwającym się paskiem papieru, kreślił na nim kreski lub kropki, zależnie od czasu przepływu prądu.

Wszystkie znaki reprezentowane są przez kilkuelementowe serie sygnałów – krótkich (kropek) i długich (kresek). Kreska powinna trwać co najmniej tyle czasu, co trzy kropki. Odstęp pomiędzy elementami znaku powinien trwać jedną kropkę. Odstęp pomiędzy poszczególnymi znakami – jedną kreskę. Odstęp pomiędzy grupami znaków – trzy kreski.

Początkowo Morse stworzył swój kod z zamiarem wykorzystania go z telegrafem elektrycznym we wczesnych latach 40. XIX wieku, od 1890 kod Morse'a był już szeroko wykorzystywany w telekomunikacji radiowej. W pierwszej połowie XIX wieku większość szybkiej, międzynarodowej korespondencji przeprowadzano z wykorzystaniem kodu Morse'a przy użyciu linii telegraficznych, podwodnych kabli i obwodów radiowych.

Obecnie najczęściej używany jest przez radioamatorów, mimo iż nie jest już wymagany podczas egzaminu na licencję krótkofalarską w wielu krajach. Międzynarodowy kod Morse'a jest obecnie nazywany "międzynarodowym kodem radiowym", przede wszystkim z tego powodu, że kod będący w dzisiejszym użyciu został znacznie zmodyfikowany w stosunku do tego, który wymyślił Samuel Morse. Zmiany te miały na celu uczynić go bardziej przydatnym w nowoczesnej komunikacji. W zakresie profesjonalnym piloci i kontrolerzy lotu zwykle są zaznajomieni z kodem Morse'a – urządzenia radionawigacyjne, takie jak VOR i NDB, w sposób ciągły wysyłają swoje identyfikatory za pomocą kodu Morse'a.

Kod Morse'a jest zaprojektowany w ten sposób, aby człowiek był w stanie go zrozumieć bez specjalnego urządzenia dekodującego. W sytuacji awaryjnej kod ten może być łatwo nadany za pomocą zaimprowizowanych środków, co czyni go wszechstronnym i uniwersalnym sposobem telekomunikacji.